dyplomata, pułkownik wywiadu Służby Bezpieczeństwa PRL, absolwent Centrum Wyszkolenia Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego w Legionowie. W latach 1955-59 pracował w Poselstwie PRL w Bernie (Szwajcaria) najpierw w Attachacie Prasowym, a potem jako kierownik Kancelarii Poselstwa. W latach 1963-65 kierował grupą funkcjonariuszy Departamentu I w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, której celem było wprowadzenie i utrzymanie agentów w Watykanie w bezpośrednim otoczeniu papieży. W latach 1965-67 był oficjalnie zatrudniony jako attache konsularny w Ambasadzie PRL w Tel-Avivie w rzeczywistości będąc oficerem tamtejszej rezydentury wywiadu. Podobna funkcję jako oficer wywiadu pełnił w latach 1967-71 w Ankarze będąc oficjalnie I sekretarzem Polskiej Ambasady w Turcji. W latach 1972-86 pracował w Polsce jako Naczelnik I a potem XIV Wydziału w Departamencie I MSW. Potem jeszcze na krótko został wysłany do Libii jako specjalista do spraw paszportowych.

Edmund Laskus urodził się w Kołbieli

Fot. - Medal okolicznościowy 40-lecie Milicji Obywatelskiej i Służby Bezpieczeństwa, www.pcc088.strefa.pl

oficer i weteran powstania styczniowego, kołodziej we wsi Siennica. W lutym 1963 r. zebrał oddział około 100 ludzi z Siennicy i okolicznych wiosek. Powstańcy ukrywając się w lasach miedzy Mienią a Cegłowem krótkimi wypadami nękali oddziały wojsk rosyjskich i kolumny z zaopatrzeniem poruszające się drogą z Warszawy do Siedlec. Jeszcze tego samego roku jesienią oddział Wojdygi w okolicach Mieni dostał się w okrążenie i został rozbity. Dowódcy wraz z garstką podkomendnych udało się przedrzeć i schronić w lasach pod Łękawicą, a stamtąd przedostać pod Siennicę gdzie oddział został odbudowany. Partia powstańcza Wojdygi walczyła w okolicy do maja 1864 r. kiedy to w potyczce miedzy Zglechowem i Siodłem oddział został ponownie rozbity. Wojdyga ukrywał się najpierw w siennickim klasztorze, a potem w okolicach Węgrowa. Po jakimś czasie powrócił do Siennicy i jako weteran powstania styczniowego doczekał się przed śmiercią odzyskania przez Polskę niepodległości.

Grzegorz Wojdyga urodził się i jakiś czas mieszkał w Oleksinie w parafii Kołbiel. Prawdopodobnie był również zapisany w księdze ludności stałej Gminy Kołbiel.

Fot. - Bitwa - grafika Artura Grottgera

lekarz chirurg, żołnierz Legionów Piłsudskiego, oficer medyczny w kampanii wrześniowej i uczestnik powstania warszawskiego, absolwent Wydziału Medycznego Uniwersytetu Kijowskiego. Przez jakiś czas pracował na uniwersytecie mi. w zespole słynnego profesora anatomii Franca Stefanisa. Po wybuchu I Wojny Światowej pracował jako chirurg w kilku szpitalach w Kijowie. Jesienią 1918 r. wraz z rodziną został aresztowany przez bolszewików. Zwolniony wyruszył jako lekarz z transportem repatriantów do Warszawy, zaciągnął się do wojska i wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Potem był kolejno dyrektorem szpitala w Krzemieńcu, Grodnie i Kościanie skąd kilka dni przed wybuchem II Wojny Światowej próbował dostać się do przydzielonej jednostki. Po tygodniach tułaczki wraz z rodziną trafił do Mińska Mazowieckiego, a potem do Kołbieli gdzie został kierownikiem ośrodka zdrowia. Po uniknięciu aresztowania w łapance zorganizowanej przez Niemców w związku z zamachem na starostę garwolińskiego przedostał się do Warszawy gdzie podczas powstania pracował w szpitalu na ul. Bonifraterskiej, a po ewakuacji na ul. Długiej. Po kapitulacji jak wielu aresztowany i osadzony w obozie przejściowym w Pruszkowie skąd zbiegł do Piotrkowa gdzie w miejscowym szpitalu pracował do końca wojny. Po wojnie zamieszkał wraz z rodziną w Chełmku koło Chrzanowa, a potem w samym Chrzanowie pracując w kilku zakładach jako lekarz. Na pięćdziesięciolecie pracy zawodowej został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Leopold Krauze podczas wojny był kierownikiem ośrodka zdrowia w Kołbieli. Współpracował z miejscowymi strukturami AK potajemnie lecząc partyzantów lub organizując ich leczenie w szpitalu w Mińsku Mazowieckim.

Fot. - Leopold Krauze, www.geni.com