wł. Aleksander Głowacki, pisarzy nowelista i publicysta, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli polskiego pozytywizmu i współtwórca polskiego realizmu. Wcześnie osierocony wychowywał się pod opieką babci, ciotki i swojego starszego brata. Naukę rozpoczął w Powiatowej Szkole Realnej w Lublinie, potem pracował w Siedlcach jako nauczyciel historii, a po przeprowadzce do Kielc w 1862 r. rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum. Szkołę porzucił, by wziąć udział w powstaniu styczniowym, został ranny, a po rekonwalescencji aresztowany na kilka miesięcy i pozbawiony szlachectwa. Kontynuował naukę w gimnazjum w Lublinie, a następnie próbował studiować na różnych uczelniach, ale żadnej nie ukończył, głównie z powodów materialnych. Zadebiutował jako dziennikarz w czasopiśmie „Opiekun Domowy” w 1872 r., a większość swoich powieści i nowel publikował w odcinkach mi. w takich czasopismach jak „Kurier Warszawski”, „Wędrowiec”, „Tygodnik Ilustrowany” i „Kurier Codzienny”. Przez całe życie brał udział w akcjach społecznych i patronował wielu charytatywnym inicjatywom stając się niedoścignionym wzorem zgodnej z ideami pozytywizmu „pracy organicznej”.

Aleksander Głowacki walczył w powstaniu styczniowym w oddziale Dzieci Warszawskich i wziął udział w bitwie pod Żelazną niedaleko Kołbieli. W akcję powieści „Lalka” wplótł również wątek śmierci Józefa Zamoyskiego, właściciela majątku Stara Wieś.

Fot. - Bolesław Prus w Wilhelm Feldman, Współczesna literatura polska 1880-1904

malarz i ilustrator, prekursor polskiego impresjonizmu, uczeń W. Gersona i A. Kamińskiego w warszawskiej Klasie Rysunkowej, student Akademii Petersburskiej, tworzył ilustracje dla takich pism jak „Wędrowiec”, „Tygodnik Ilustrowany”, „Kłosy” i „Biesiada Literacka”. Jako malarz początkowo niedoceniany, często sprzedający swoje rysunki i szkice za głodowe stawki. Po kilku latach uznany za objawienie i wielki talent. W 1894 tworzy swój najbardziej znany obraz „Szał uniesień”, który wystawiony w warszawskiej Zachęcie przez wielu uznany jest za arcydzieło przyszłego mistrza. Jednak w rzeczywistości Podkowiński tworzy go ostatkiem sił i poważnie chory na gruźlicę umiera kilka miesięcy później.

Władysław Podkowiński w swych impresjonistycznych pracach często malował pejzaże mazowieckiej wsi. W 1891 r namalował „Ulicę w Siennicy” a lato 1894 r. spędził w Radachówce k. Kołbieli tworząc mi. obrazy „Ogrodnik” i „Zakątek - Bróg”.

Fot. - Władysław Podkowiński, autoportret z 1887 r.

XV ordynat na Zamościu, polityk, dyplomata i działacz społeczny, bliski współpracownik Romana Dmowskiego, od 1905 r. był członkiem Ligi Narodowej, a w 1906 r. został wybrany jako poseł do I Dumy Imperium Rosyjskiego, w latach 1914-17 był członkiem Komitetu Narodowego Polskiego, a w latach 1919-24 ambasadorem RP we Francji. Był również głównym kontrkandydatem Gabriela Narutowicza w pierwszych w II RP wyborach prezydenckich w 1922 r, przegrał z nim jednak w ostatniej turze głosowania. W 1924 r. na kilka miesięcy objął również stanowisko ministra spraw zagranicznych z ramienia Związku Ludowo-Narodowego. Od 1902 r. był również członkiem, potem wiceprezesem, a następnie długoletnim prezesem Komitetu Budowy Pomnika Fryderyka Chopina w Warszawie.

hr. Maurycy Klemens Zamoyski był właścicielem majątku Stara Wieś k. Kołbieli i fundatorem drugiego, nie istniejącego już dziś budynku pałacowego. Był również gorącym orędownikiem i jednym z głównych donatorów budowy obecnego kościoła parafialnego w Kołbieli.

Fot. - Maurycy Klemens Zamoyski, w Stanisław Dzierzbicki, „Pamiętnik z lat wojny 1915-1918”