• ks. Zygmunt Trószyński

    ur. 04.12.1886 w Warszawie – zm. 22.06.1965 w Otwocku

    ksiądz katolicki, zakonnik zgromadzenia Marianów, żołnierz Armii Krajowej, społecznik, studiował matematykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i teologię w szwajcarskim Fryburgu, studia teologiczne skończył w Warszawskim Seminarium Duchownym i w 1913 r. przyjął święcenia kapłańskie. W 1915 r. wstąpił do zgromadzenia Marianów a w 1919 r. złożył tam śluby wieczyste. W latach 1924-25 przebywał na misjach wśród amerykańskiej polonii, a po powrocie objął probostwo w parafii Matki Boskiej Królowej Polski na warszawskim Marymoncie. W 1939 r. podczas kampanii wrześniowej był kapelanem 1 batalionu 40 pp broniącego Bielan. Po kapitulacji opiekował się rannymi i organizował wysyłki paczek dla jeńców wojennych, a także ratował żydowskie dzieci preparując im metryki chrztu. Działał w konspiracji, jako kapelan organizacji Polska Niepodległa, a potem jako kapelan Armii Krajowej w stopniu majora (psełd. Alkazar). W powstaniu warszawskim był kapelanem II Obwodu AK „Żywiciel”, po klęsce powstania wrócił do parafii i działalności społecznej. Aresztowany przez UB w styczniu 1949 r. spędził 4 lata w więzieniu i kolejne cztery bez rewizji wyroku nie mogąc wznowić działalności kapłańskiej. W 1958 r. został kapelanem sióstr Urszulanek na warszawskich Młocinach. Zmarł w Domu Księży Emerytów w Otwocku.

    ks. Zygmunt Trószyński w 1913 r., tuż po święceniach kapłańskich pracował przez 4 miesiące w parafii Kołbiel.

    Fot. - ks. Zygmunt Trószyński, wikipedia.org

  • Józef Sebastian Pukszta

    ur. 1776 w Wilnie (Litwa) – zm. 16.07.1830 w Warszawie

    introligator, księgarz i drukarz, starszy warszawskiego cechu introligatorskiego w latach 1816-29, uznawany za nestora warszawskich księgarzy i bibliotekarzy. Jego księgarnia i wypożyczalnia książek znajdowała się przy ul. Świętojańskiej 21 w Warszawie. Pukszta był również wydawcą kilku książek, ale przede wszystkim kalendarzyków kieszonkowych i dużych kalendarzy astronomiczno-gospodarskich. Był również członkiem warszawskiej masonerii.

    Na przełomie lat dwudziestych i trzydziestych XIX w. Puksztowie byli dzierżawcami wsi Sufczyn

    Fot. - "Elementarz polsko-francuski dla małych dzieci", fragment strony tytułowej

  • Izabela Stachowicz

    ur. 05.11.1893 w Sosnowcu – zm. 11.12.1969 w Warszawie

    polska poetka i pisarka pochodzenia żydowskiego, stryjeczna wnuczka wybitnego myśliciela żydowskiego Izuchera Schwarza, absolwentka École nationale supérieure des beaux-arts de Paris (ENSBA), przyjaciółka i muza wielu artystów, mi. Witkacego, Gombrowicza, Iwaszkiewicza. Podczas wojny uciekła z warszawskiego getta, ukrywała się, a następnie wstąpiła do partyzanckiego oddziału Armii Ludowej. Tuż po wojnie, jeszcze jako porucznik Ludowego Wojska Polskiego i Milicji Obywatelskiej, pracowała w grupie poszukiwawczej Muzeum Narodowego w Warszawie odzyskując zrabowane przez nazistów dzieła sztuki, mi. dzieła Matejki – „Rejtan” i „Batory pod Pskowem”. Z MO odeszła w 1948 r. w stopniu kapitana. Wykorzystując nabyte tam znajomości starała się pomagać wielu artystom. Była mi. pierwszą promotorką znanego później malarza Teofila Ociepki. Potem zaczęła spisywać swoje wspomnienia w formie beletryzowanych autobiografii. Ich ostatni tom ukazał się w 1970 r. już po jej śmierci.

    Izabela Stachowicz przez kilka miesięcy ukrywała się w Dobrzyńcu pod Kołbielą udając siostrę kowala Stefanię Czajkę. Tego nazwiska używała po wojnie, jako swojego pseudonimu, a znajomi i przyjaciele nazywali ją po prostu Czajką. Ucieczkę z warszawskiego getta i miesiące spędzone w ukryciu opisała w swojej książce pt. „Ocalił mnie kowal”

    Fot. - Izabela Stachowicz, www.wikipedia.org

  • Witold Jerzy Kieżun

    ur. 06.02.1922 w Wilnie (Litwa) zm. 12.06.2021 w Warszawie)

    polski ekonomista i teoretyk zarządzania, uczestnik powstania warszawskiego, absolwent Liceum im. Ks. Józefa Poniatowskiego w Warszawie, które ukończył w 1939 r. W czasie wojny pracował jako szklarz przy okazji przenosząc podziemną prasę. W konspiracji służył w kilku oddziałach mi. w Komendzie Głównej AK. W powstaniu warszawskim walczył w oddziale do zadań specjalnych „Harnaś” w batalionie „Gustaw” i jeszcze podczas powstania został odznaczony Krzyżem Walecznych i krzyżem Virtuti Militari oraz awansowany na stopień oficerski. Aresztowany przez Niemców uciekł z transportu jenieckiego, ale wkrótce został aresztowany przez NKWD i tuż po zakończeniu wojny wywieziony do łagru w Krasnowodsku (ZSRR). Po amnestii wrócił do kraju, skończył studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim i pracował w różnych instytucjach naukowych, ostatnio jako profesor Akademii Leona Koźmińskiego.

    15 września 1939 r. Witold Kieżun wracał do oblężonej Warszawy, został aresztowany przez Niemców pod Kołbielą i wraz z innymi aresztowanymi, głównie jeńcami wojskowymi spędził noc zamknięty w kołbielskim kościele. Uciekł z kolumny jenieckiej następnego dnia rano i dzięki pomocy okolicznych mieszkańców przedostał się do Józefowa, gdzie uzyskał dalszą pomoc.


    Fot. - Witold Kieżun jako żołnierz powstania warszawskiego 23 sierpnia 1944 r., kadr z filmu "Miasto niezwyciężone"

  • o. Stanisław Papczyński

    ur. 18.05.1631 w Podegrodziu (pow. nowosądecki) – zm. 17.09.1701 w Górze Kalwarii

    Stanisław od Jezusa i Maryi Papczyński (urodzony jako Jan Papczyński), zakonnik, założyciel Zgromadzenia Księzy Marianów, święty katolicki. Kształcił się w kolegiach jezuickich i pijarskich, złożył śluby zakonne w 1656 r. a w 1661 r. przyjął święcenia kapłańskie. Pracował w Warszawie, był spowiednikiem i doradcą wielu ważnych osobistości mi. nuncjusza Antonio Pignatellego, późniejszego papieża Innocentego XII czy króla Jana III Sobieskiego. W 1671 r. założył własną wspólnotę zakonną w Puszczy Korabiewickiej, a wkrótce później w tworzonej pod Warszawą Nowej Jerozolimie (ob. Góra Kalwaria) gdzie znajduje się jego grób. W 1992 r. został zatwierdzony dekret o heroiczności cnót Stanisława Papczyńskiego , a jego beatyfikacja odbyła się w 2007 r. w Licheniu.

    o. Stanisław Papczyński mieszkając w klasztorze w Górze Kalwarii bardzo często pomagał okolicznym parafiom w posłudze duszpasterskiej. Bywał również w kościele parafialnym w Kołbieli gdzie odprawiał msze i spowiadał. W 1698 r. wraz z innymi duchownymi wziął udział w pogrzebie mieszkającego w Kołbieli Jana Władysława Karczewskiego. Przed pogrzebem przepowiedział jednemu z tych duchownych, że zostanie prowincjałem swojego zgromadzenia, co się sprawdziło i zostało oficjalnie uznane za jedno z proroctw świadczących o świętości Św. Stanisława Papczyńskiego.

    Fot. - Św. Stanisław od Jezusa i Maryi Papczyński, www.wikipedia.org

  • Wojciech Baryczka

    ur. 1577 – zm. 28.12.1642 r. w Warszawie

    mieszczanin i rajca warszawski, owiesny, kuchmistrz i szafarz dworu królewskiego, sekretarz Zygmunta III Wazy i Władysława IV, jako żołnierz walczył na Węgrzech przeciwko Turkom, walczył również w bitwach pod Kircholmem i Smoleńskiem. Na początku XVII w był właścicielem kamienicy na Rynku Starego Miasta w Warszawie (ob. nr 32), która przebudował, i której nadał jej obecny wygląd. Był również fundatorem ołtarza w powstającym wówczas kościele p.w. Św. Jacka w kompleksie klasztornym dominikanów (ul. Freta 8/10). Po śmierci pochowany w kościele katedralnym Św. Jana w kaplicy Baryczków.

    Wojciech Baryczka był na początku XVII w. dzierżawcą wsi królewskich Chrosna i Człekówka w parafii Kołbiel.

    Fot. - Wojciech Baryczka, portret z nagrobka w kościele Św.Jana w Warszawie