(wł. Karl Georg Gottfried Glave Kołbielski) finansista, przedsiębiorca, doradca polityczny i ekonomiczny, agent wywiadu, poliglota. Pochodził z angielskiej rodziny katolickich emigrantów, która osiadła w Prusach w XVII w. Odznaczał się niezwykłą inteligencją, studiował prawoznawstwo na kilku niemieckich uniwersytetach uzyskując stopień doktora uniwersytetu w Halle w 1772 r. Władał biegle pięcioma językami w tym polskim. Do 1776 r. pracował w Berlinie jako asesor sądowy, a od 1778 r. zajmował się reorganizacja sądownictwa w Prusach Wschodnich pracując w sądzie w Królewcu. Posądzony o łapówkarstwo został skazany na dwa lata więzienia, a po odbyciu kary wydalony z Prus. Znalazł zatrudnienie jako doradca polskiego króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, uzyskał polski tytuł szlachecki i kupił majątek ziemski Kołbiel pod Warszawą. Prawdopodobnie już wtedy pracował dla wywiadu polskiego i pruskiego, być może również dla rosyjskiego. Po powstaniu kościuszkowskim porzucił Polskę na rzecz Austrii gdzie zajął się działalnością przemysłową, głównie w sektorze włókienniczym, a także pracował jako tajny doradca przy dworze wiedeńskim. Na bezpośrednie polecenie cesarza napisał kilka niezwykle trafnych tekstów krytycznych wobec polityki Prus, Rosji i Francji, zorganizował również zamach na Napoleona w 1809 r.. Po ślubie Napoleona z córką cesarza Austrii Marią Ludwiką jako człowiek, który wiedział zbyt dużo został aresztowany i bez procesu oraz postawienia zarzutów więziony jako więzień stanu niemal do końca życia. Zwolniony z więzienia zmarł dwa lata później w domu swojej córki w Budapeszcie. Przez współczesnych uważany był za jednego z najlepszych agentów wywiadu w ówczesnej Europie.

Karol de Glave był właścicielem Kołbieli na przełomie XVIII i XIX w. Po uzyskaniu polskiego szlachectwa od nazwy miejscowości przyjął również polskie nazwisko. W światowej literaturze, głównie niemieckojęzycznej, znany jest jako baron Kolbielski.

Fot. - Okładka współczesnego reprintu jednego z dzieł Karola de Glave

Polska pisarka, dramatopisarka i publicystka, bezpartyjna członkini Krajowej Rady Narodowej i posłanka na Sejm Ustawodawczy i Sejm PLR, działaczka Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce, członkini Polskiej Akademii Literatury i wieloletnia wiceprezeska PEN Clubu. Choć ukończyła prywatną pensję i była absolwentką tajnego Uniwersytetu Latającego to większość wiedzy i doświadczenia zdobyła na drodze samokształcenia. Jej debiut literacki to wiersz „Pamiętam” zamieszczony w „Przeglądzie Tygodniowym” w 1898 r. natomiast pierwszy utwór prozą to drukowana w odcinkach powieść „Lodowe Pola” zamieszczana w gazecie „Prawda”. Jej najsłynniejszym dziełem jest powieść „Granica”, za którą w 1935 r. autorka otrzymała Państwową Nagrodę Literacką. Przed I Wojną Światową i w okresie międzywojennym Nałkowska często zmieniała miejsce zamieszkania i dużo podróżowała po Europie. W 1926 r. ostatecznie przeprowadziła się na powrót do Warszawy, a w 1935 r. przeniosła się z rodziną na ul. Podchorążych 101 (obecnie ul. Gagarina 33) gdzie w czasie okupacji niemieckiej wraz z siostrą prowadziła sklepik z wyrobami tabacznymi. Po śmierci autorka została pochowana na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Alei Zasłużonych.

Zofia Nałkowska w 1939 r. uciekając ze zbombardowanej Warszawy Nałkowska znalazła schronienie w majątku Dłużew należącym wówczas do Zofii Dłużewskiej–Kańskiej. Zdarzenia te opisała w jednym z tomów swoich „Dzienników czasu wojny”.

Fot. - Zofia Nałkowska, źródło: https://audiovis.nac.gov.pl/obraz/27732/669a3a963ee55a85b7e609bcd9c56456/

polski lekarz, legionista, pierwszy komendant Polskiej Organizacji Wojskowej, absolwent V Gimnazjum we Lwowie, najpierw student chemii na Politechnice Lwowskiej potem wydziału lekarskiego na Uniwersytecie Lwowskim, którego dyplom uzyskał w 1913 r. Należał do Związku Strzeleckiego, a po ukończeniu kursu oficerskiego Związku Walki Czynnej do grona 70 osób wyróżnionych przez Józefa Piłsudskiego znakiem oficerskim „Parasol”. W 1914 r. był komendantem ZS w Zagłębiu Dąbrowskim, a po ogłoszeniu mobilizacji walczył w I Kompani Kadrowej pełniąc funkcję adiutanta J. Piłsudskiego. Następnie jako komendant POW zajął się tworzeniem jej struktur w zaborze rosyjskim. Po zajęciu Warszawy przez wojska niemieckie zorganizował tzw. batalion warszawski, z którym wyruszył aby dołączyć do I Brygady Legionów. W I Brygadzie został mianowany dowódcą 2 kompani VI batalionu i jesienią 1915 r. wziął udział w ciężkich walkach na Wołyniu. Ranny 29 października w bitwie pod Kamieniuchą zmarł wkrótce potem w szpitalu. Pośmiertnie odznaczony orderem Virtuti Militari, Krzyżem Niepodległości z Mieczami i Krzyżem Walecznych.

Batalion warszawski dowodzony przez Żulińskiego wyruszył na front 22 sierpnia 1915 r. Na swój pierwszy nocleg strzelcy zatrzymali się w majątku Dłużew pod Kołbielą.

Fot. - Tadeusz Józef Żuliński w „Legiony Polskie” - Michał Klimecki i Władysław Klinczak